அந்த கடனுக்கு வட்டி மேல வட்டியா போட்டாங்க. கட்ட முடியல, ஒருநாள் மொத்த கடனுக்கும் சேர்த்து, சொத்தை எழுதி வாங்கிட்டாங்க. யாருமே இல்லாம, அப்பாவையும் விட முடியாம, கடைசியில பிளாட்பாரத்துல தங்கிட்டோம்.மூணு வருஷமாச்சு. அண்ணன் (திருமணமாகவில்லை), மாதம் ஒருதரம் வந்து பார்த்துட்டு, அப்பாவுக்கு 200 ரூபா கொடுப்பாரு. அது, மருந்து, மாத்திரை வாங்கவே சரியா போயிரும். தியாகராஜர் மாடல் பள்ளியில் இருக்கற, சத்துணவு கூடத்துல கூட்டி பெருக்குவேன். சத்துணவு கொடுப்பாங்க. அதை வாங்கி அப்பாவும், நானும் சாப்பிடுவோம்.
யாராச்சும், அப்பப்ப கொடுக்கும் காசுல, சனி, ஞாயிறுல அம்மா உணவகத்துல ஒரு ரூபா இட்லி, எட்டு வாங்கி ரெண்டு பேரும் சாப்பிடுவோம். மதியம் தயிர்சாதம். அப்பாவால வேலைக்கு போக முடியல. அவர விட்டுட்டு வேற எங்கயும் வேலைக்கு போக, என்னால முடியல. ஊருல ஒரு இடம் இருக்கு. அப்பாவோட அம்மா இறந்தப்போ, வாரிசு சான்றிதழ் வாங்கல. அத வாங்கினப்புறம் இடத்தை வித்துட்டு, அந்த காசுல ஏதாச்சும் வாடகைக்கு வீடு பாக்கணும். அதுவரை, மரத்தடி தான் எங்களை காப்பாத்தும், என்றார் வெள்ளந்தியாய். உடல்நலமில்லை என்றாலும், "தினமலர்' என்று சொன்னதும், சந்தோஷமாய் பேச ஆரம்பித்தார், பெரியவர். "பிள்ளைய நினைச்சா தான் பயமா இருக்கு' என்ற போது, நம்மையறியாமல் நமக்கு கண்கள் கலங்கியது. dinamalar.com
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக