பண்பாடு, வாழ்வியல், உணவு, வாழ்க்கை சார் கலாசாரம், இசை என இவையெல்லாமே தலையோங்கி, உழைக்கும் வர்கம் என்றுமே அதன் மீது பெருமிதம் கொள்ள கூடாது, அவர்களது அருமை அவர்களுக்கு விளங்க கூடாது என திட்டமிட்டு, தன் திறமையை, தொழிலை, உணவை, பண்பாட்டை, மிகைப்படுத்தப்படாத கலாசாரத்தை இழிவாக்கி, அடிமையாக்கி, பிரித்தாண்டு, இம்மக்களுக்கு புலப்படாத ஒன்றை அறிமுகப்படுத்தி அதை அவர்களுக்கு கிடைக்க விடாமலும் செய்து, ஒரு கீழ் நிலையிலேயே............
வாசுகி பாஸ்கர்:
காட்சி 1 :
சென்னையின் பரோட்டா கடை முதலாளிகள் ஊரில் இருந்து வரும் போதே சிறுவர்களை
கடை வேலைக்கு பிடித்து கொண்டு வந்து விடுவார்கள், காலை பதினொன்று,
பன்னிரண்டு மணிக்கு ஆரம்பிக்கும் வேலை, இரவு பாத்திரத்தை கழுவி விட்டு
படுப்பதற்குள், ஒன்று இரண்டு ஆகி விடும். இந்த சிறுவர்களின் வேகம்
அசாத்தியமானது, களங்கமற்றது, சொல்லி முடித்த நேரத்தில் கேட்ட உணவு இலையில்
கிடக்கும். வயது, சுறுசுறுப்பு, நெல்லை மதுரை பாஷை, படிக்கும் வயதில்
சம்பாதிக்கிறார்களே என்கிற எமோஷன் என எல்லாமும் ஒன்றாக சேர்ந்து நமக்கு
பொதுவாகவே அவர்கள் மீது கொஞ்சம் ஈர்ப்பு ஏற்படும், நல்ல டிப்ஸும்
வாங்குவார்கள். ஆனால், நீங்கள் கவனித்தால், அதே கடையில் வேலை செய்யும்
பெரியவர்கள், இந்த சிறுவர்களை மட்டம் தட்டி கொண்டே இருப்பதை பார்க்கலாம்,
சின்ன தவறுக்கும் ஓவராக ரியாக்ட் செய்வார்கள், தவறுகள் நடக்காத கிரகத்தில்
இருந்து வந்தவர்களாய் இருப்பர், முதலாளியிடம் சிறுவர்கள் வாங்கி இருக்கும்
நற் பெயரையும் களங்க படுத்தும் வேலையையும் அவ்வப்போது செய்வர்.