இலங்கை வல்லிபுரக்கோயில் 1902 ஆம் ஆண்டுவரை புத்தர் கோயிலாகவே இருந்ததா? அந்த புத்தர் விக்கிரகம் தற்போது தாய்லந்தில் உள்ளது!

செல்லபுரம் வள்ளியம்மை : இலங்கை வடமராட்சியில் பருத்திதுறைக்கு அருகாமையில் உள்ள வல்லிபுரம் பிரதேசத்தில் 1902 ஆம் ஆண்டுவரை இங்கே காணப்படும் இந்த புத்தர் சிலை இருந்திருக்கிறது .
அதன் பின்பு இந்த சிலை யாழ்ப்பாண பழைய பூங்காவில் உள்ள ஒரு அரச மரத்தின் கீழே வைக்கப்பட்டு இருந்தது.
அதன் பின் 1906 ஆம் ஆண்டு அப்போதைய கவர்னர் சர் ஹென்றி பிளேக் என்பவரால் சியாம் (தாய்லாந்து) மன்னரின் விருப்பத்திற்கு ஏற்ப அவருக்கு பரிசாக அளிக்கப்பட்டது.
அதற்கு பின் இந்த சிலை பற்றி மக்கள் மறந்தே விட்டார்கள் ..
அப்போதெல்லாம் இலங்கையில் சிங்கள பௌத்தம் என்பதாக அல்லாமல்.வெறும் பௌத்தம் என்றே கருதப்பட்டது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது
இது பற்றி சுவீடனை சேர்ந்த பேராசியர் திரு பீட்டர் ஷாக் அவர்கள் ஆய்வு செய்துள்ளார் இது பற்றிய நிகழ்ச்சிகளையும் அவர் முன்னெடுத்தது வருகிறார்பேராசியர் திரு பீட்டர் ஷாக் :
Prof. Peter Schalk,: Vallipuram Buddha Statue!
When, at the end of the 19th century, the Visnu kovil in Vallipuram, in Vatamaracci, in northern Sri Lanka was (re)built, a Buddha statue was unearthed close to this temple, 50 yardsnortheast of it.
It remained in the lumber room of this temple until 1902,
when it was set up in Old Park at Yalppanam under a bo-tree.
In 1906, the Vallipuram Buddha image was presented by Governor Sir Henry Blake to the King of Siam (Thailand), who was particularly anxious to have it, as it was supposed to be of an archaic type.
This event together with the statue, was forgotten for almost 90 years. All Tamilar and Sinhalese born after 1906 have never seen the Vallipuram Buddha image, provided they have not gone to and found it in Thailand.
The study of the religious significance per se, in its historical setting, of the statue is important.
The Vallipuram Buddha image is a typical creation of Amaravati art, the spread of which documents the spread of Buddhism to Sri Lanka,
where it exercised a decisive influence on the first period of the development of Buddhist art in the Anuratapuram school.
We get then a geographical triangle of a cultural encounter between Amaravati, Anuratapuram in its first phase, and Vallipuram.
This happened at a time when Buddhism was still not identified as Sinhala Buddhism, but just as Buddhism.
The study of the Vallipuram statue is thus a way of transcending or at least suspending for some time polarising ethnic identities, not ethnic identities as such